Zodra Claire Thomas, chef-kok, foodstylist, auteur en oprichter van The Kitchy Kitchen (ze is ook mede-eigenaar van de populaire banketbakkerij Sweet Laurel) voor het eerst dit meesterwerk uit het midden van de eeuw in Brentwood, Californië zag, werd ze verliefd . Nadat ze eerder een paar huizen uit het midden van de vorige eeuw had gerenoveerd, was ze bekend met de delicate kunst om moderne designgevoeligheden in te brengen terwijl ze het verleden eer aandeed. Maar de geschiedenis met dit huis was "op een ander niveau", vertelt ze me, en het heeft de schaal zeker doorgeslagen in de richting van behoud boven modernisering. "Ik liep het huis binnen en wilde niets veranderen", legt ze uit. "Het was als een perfecte tijdcapsule van Los Angeles in 1953. Ik vond het zo leuk dat ik zelfs de 65 jaar oude gordijnen heb bewaard."
Thomas begon de essentie en het erfgoed van het huis te behouden in een poging om de vorige eigenaren, Jack en Marilyn, te eren die daar 65 jaar hadden gewoond zonder iets te veranderen behalve het behang. 'Dat is zeldzaam', zegt Claire. "Meestal verveelt iemand zich en besluit om alles zuidwestelijk te maken of ze rukken de keuken uit en voegen in plaats daarvan een vreselijk onhandig gedrocht uit de jaren 90 toe. Niet in mijn tijdmachine." Geworteld in het Deense modernisme met art-decoreferenties uit de jaren 40, heeft het huis nog steeds alle originele met hout beklede muren, een verborgen bar, scheidingswanden en een gestroomlijnde keuken met verchroomde randen. "Dit was het droomhuis van Jack en Marilyn, en dat was te zien", voegt ze eraan toe. "Ik heb foto's van hen die het vuil aan het graven waren terwijl het bouwproces begon."
Lees verder om meer te weten te komen over de ontwerpaanpak van Thomas en een kijkje te nemen in dit ongelooflijk goed bewaard gebleven huis uit het midden van de jaren vijftig.
Thomas voelt zich echt aangetrokken tot ruimtes met een sterke bouwstijl en dit vormt typisch de basis van haar ontwerpproces. "Ik probeer zoveel mogelijk referenties en texturen naar voren te halen die resoneren met het oorspronkelijke gezichtspunt van het huis", zegt ze. "Ik neem de geschiedenis van de ruimte en innoveer en update deze op een levendige, moderne manier terwijl ik probeer de integriteit van wat er was te behouden."
Voor dit huis wilde Thomas niet 'in de weg staan van wat er was'. Nadat ze eerder met een paar oudere huizen had gewerkt, zegt ze dat ze meestal "een duidelijke logica hebben als het gaat om de relatie tussen meubels en architectuur", en op maat gemaakte stukken waren gebruikelijk, waarbij het meubilair en de architectuur geïntegreerd aanvoelden. "Frank Lloyd Wright zou prachtige stoelen en banken voor zijn huizen maken, en ik hou van het idee dat een ruimte volledig samenhangend aanvoelt", voegt ze eraan toe. "Ik heb geprobeerd om diezelfde energie naar de decoratie hier te brengen. Elk stuk dat ik binnenbracht ziet eruit alsof het in 1953 zou kunnen bestaan, maar het heeft een moderne uitstraling."
Thomas zegt dat ze de vreselijke gewoonte heeft om de afmetingen van meubels te onderschatten: "Ik ga altijd te groot, en dit gebeurde met de prachtige Eliot-stoelen van Joybird. James, mijn zoon, is geobsedeerd door eroverheen te klimmen - ze zijn zo royaal geproportioneerd." Oorspronkelijk was Thomas van plan een klassieke gespreksset te maken - twee stoelen tegenover een bank tegenover een salontafel - maar het werkte niet. "De kamer had een rare stroom en alles stond tegen de open haard gekreukt", vervolgt ze. "Ik heb een van de stoelen naar de zijkant verplaatst, waardoor de lay-out meer vierkant is geworden, en het maakte zo'n groot verschil. De stroom is geweldig en eigenlijk gemoedelijk. Het is gezellig zonder rommelig te zijn."
Het juiste vloerkleed in de woonkamer vinden was een grote uitdaging voor Thomas. "Het is zo'n lange, smalle ruimte", zegt ze. "Gelukkig kocht Caroline van Coco Carpets een ongesneden tapijt (de meeste Marokkaanse tapijten zijn bijgesneden in westerse standaardmaten, maar beginnen vrij smal vanwege de vorm van Marokkaanse huizen). Ik hou van de zachte blush-tinten. Het tapijt weerspiegelt de natuurlijke toon van de baksteen en de roze inbouwkasten."
Als u ooit eerder gordijnen heeft moeten kopen, weet u hoe duur ze kunnen zijn. Dus Thomas was opgetogen toen ze zag dat de originele gordijnen nog in goede staat waren. De hardware was versleten en moest worden vervangen, maar ze reikte naar The Shade Store en ze installeerden zorgvuldig alle originele gordijnen op nieuwe hardware. "De gordijnen zijn 65 jaar oud en moeten zorgvuldig worden gestofzuigd", zegt Thomas. "Als ik ze zou laten schoonmaken, zouden ze uit elkaar vallen."
Het decoreren van de open haard was "vooral leuk" voor Thomas. "De smalle plank leent zich voor een eclectische mix van items, en ik vind het heerlijk om items die we tijdens reizen hebben verzameld te combineren met boeken en objecten van mijn ouders en grootouders", zegt ze.
Er is zoveel om van te houden in dit huis, maar de verborgen bar is een van de favoriete dingen van Thomas. "Het is niet alleen een barkast (er zijn er eigenlijk veel in huizen uit de jaren vijftig), het is een eigen kamer, met een kleine gootsteen en ook neonlicht", legt ze uit.
De andere bonus is de "gekke hoeveelheid opslagruimte" die Thomas eindelijk ruimte gaf voor haar vintage glaswerkcollectie. "Blijkbaar waren de jaren 50 mijn decennium, want de opslagsituatie past echt bij mijn verzamelgewoonten", lacht ze.
Tegenover de bar is de eetkamer, die een geweldige hangende scheidingswand heeft. "Ik weet niet zeker wat voor materiaal het is, maar het filtert het licht prachtig en is zo'n cool statement", zegt ze. "Ik moet het nog gebruiken, maar misschien als ik een etentje heb?" Laten we hopen dat ze design-jornal.com daarvoor een uitnodiging stuurt.
De ingebouwde kast was al een prachtige blush roze tint, maar het moest worden opgefrist, dus de Thomas-kleur paste het bij Light Carob van Dunn Edwards. "Ik vulde de kast met vintage en Heath-keramiek en plaatste er vervolgens extra groot glaswerk onder", zegt ze. "De enige toevoeging was de Astoria-kroonluchter van Hudson Valley Lighting. Ik wilde een lamp toevoegen die geschikt was voor de periode, maar een beetje drama toevoegde."
Elke keer dat Thomas eerder een huis heeft gerenoveerd, heeft ze de keuken volledig moeten ledigen. Normaal gesproken is elke keuken uit de jaren 70 of eerder behoorlijk disfunctioneel van ontwerp, of dit is de eerste keer dat ze dat niet hoefde. "De keuken is te speciaal", zegt ze. "Het is een originele St. Charles-keuken in prachtige staat. In de jaren 50 zou je een bedrijf als St. Charles je hele keuken laten doen: vloeren, kasten, werkbladen, het hele ding. De kasten zijn van geverfd staal (ik ben vrij zeker dat de mijne chiffongeel zijn), dus ze zijn ongelooflijk duurzaam."
Terwijl Thomas zich nooit had voorgesteld iets anders te hebben dan een witte keuken, houdt ze nu van de botergele tint. "Het is gewoon zo vrolijk en rustgevend", voegt ze eraan toe. "Het feit dat ik mijn 65-jarige keukenkasten niet opnieuw hoefde te schilderen, is gewoon wild." De kleine details hebben Thomas' hart en verbeeldingskracht echt veroverd: de lucite-beschermers op elke kast, chromen handgrepen, roestvrijstalen panelen aan weerszijden van de oven en een speciale kast met uitschuifbare plank voor je mixer. Nadat ze maar één stopcontact in de keuken had gezien, dacht Thomas dat dit het enige zou zijn dat ze zou moeten installeren, maar al snel ontdekte ze dat alle stekkers verborgen waren aan de onderkant van de bovenste kasten. Dat is nog eens doordacht ontwerp.
Een hoek van de keuken die ze wel heeft bijgewerkt, was de banquette. "De originele bank was bekleed met een saai groen vinyl en de lamp stamt uit de jaren 80", zegt ze. "Ik heb mijn stoffeerder, Marianna van Leija Designs, de bank laten uitscheuren en bedekken met prachtige tween uit Kravet's prestatielijn. Het is ongelooflijk duurzaam en heeft een zachte, noppenachtige textuur die er helemaal uit het midden van de eeuw uitziet". Thomas voegde ook de Kiki-hanger van Mitzi Lighting toe en nu past de hele hoek perfect in de botergele en chromen keuken.
Thomas houdt van het uitzicht vanuit hun bed, dus ze wilde heel graag buiten naar binnen halen door middel van kleur. "Ik heb de kamer rijkelijk smaragdgroen geverfd (Mission Jewel van Dunn Edwards) en het kleurenpalet gecentreerd op een schilderij van Michael Harnish van een bloemstuk van mijn dierbare vriendin Yasmine Khatib", zegt ze.
Thomas koos een levendige goudsbloemstof genaamd Bentley Daisy voor het bedframe en de bank van Joybird, en het vloerkleed is een andere geweldige vondst van Rejuvenation. De prachtige zwevende hangers in zwart en messing zijn van Mitzi voor boven het nachtkastje, wat een "geweldige combinatie is van modern maar met een mid-century gevoel".
In de hoek van de kamer bekleedde Thomas twee stoelen opnieuw met Kravet-fluweel om bij de donkere muren te passen en voegde een grote leren poef van Joybird toe. "Mijn zoon speelt graag de koning van de berg", zegt ze. "Het is precies peuterhoogte om te klimmen." De kamerhoge gordijnen van The Shade Store voegen "een beetje drama toe en voorkomen dat de kamer zo over-the-top groen is."
Thomas speelde weer echt met kleur in de logeerkamer. "Dunn Edwards heeft een historische kleurenlijn die het creëren van een stijl uit de vroege jaren 50 heel gemakkelijk maakte", zegt ze. "Ik kijk eigenlijk veel klassieke films voor inspiratie, en het decorontwerp uit de late jaren 40 is gewoon adembenemend fantastisch."
Terwijl Thomas er nooit aan had gedacht om eerder een kamer rood te schilderen (we hebben allemaal die aflevering van Sex and City gezien) toen een sample van Spice of Life van Dunn Edwards haar echt verraste. "Het is rijk en bijna als een stemmingsring", legt ze uit. "Het verandert in diepte en tint op basis van het tijdstip van de dag en wat ernaast ligt."
Een van Thomas' favoriete kleurencombinaties uit de jaren 40 is roest en roze, dus ze leunde echt in die combinatie. "Ik heb zoveel complimenten gekregen over het kleurenpalet in deze kamer, ik ben zo blij dat ik dat risico heb genomen", voegt ze eraan toe.
En we zijn zo blij dat ze dat deed. Het natuurlijke licht van het grote open raam vult de hele kamer met deze gezellige blush-tint. Wat een leuke plek om te verblijven.
Thomas wilde echt dat de kamer van haar zoon een verlengstuk van hun huis zou zijn, net zoals hij een verlengstuk van hun gezin is. "Ik haat het als de slaapkamer van een kind niets te maken heeft met de rest van het huis", legt ze uit. "Ik bedoel, ik hou van eigenzinnigheid en fantasie in een kinderkamer, maar het zou niet moeten voelen alsof je op een kindereiland bent als je de ruimte binnenloopt. Ik hou van de warmte van de originele houten lambrisering, dus ik droeg dat overal de ruimte."
Ze haalde uit de halverwege de eeuw geïnspireerde lijn van de Pottery Barn Kid om bij de houttinten te passen en vond pecannotenhouten lijsten van Society6 voor de moderne abstracte kunstwerken. "Ik wilde het vintage kleurenpalet behouden", zegt ze. "En hoewel dit helemaal niet is hoe een kinderkamer uit de jaren vijftig eruit zou zien - ze hadden veel gewaagdere kleuren, zoals kellygroen en botergeel, of maagdenpalmblauw en kastanjebruin, of felroze en scharlaken gedomineerde kinderkamers - warm bruin, zachtblauw , en neutralen waren een veel voorkomende combinatie."
Toen Thomas dit roestkleurige schilderij op Society6 zag, wist ze dat het een dynamische pop zou toevoegen en het palet echt zou veranderen. "Ik wilde niet dat het te neutraal of te veel op een kleine jongenskamer zou lijken", zegt ze. "Ik wilde gewoon een warme, gezellige ruimte voor James die paste bij het gevoel van de rest van het huis." Ze heeft het gehaald.
Dit huis uit het einde van de 19e eeuw in de historische parkhelling van NY is adembenemend mooi
