Help de ontwikkeling van de site en deelt het artikel met vrienden!
Kruidachtige planten zijn planten die per definitie niet-houtachtige stengels hebben. Hun bovengrondse groei sterft grotendeels of volledig af in de winter in de gematigde zone, maar ze kunnen ondergrondse plantendelen (wortels, bollen, enz.) Die overleven.
Technisch gezien zijn alle eenjarige planten kruidachtig, omdat een eenjarige een niet-houtachtige plant is. Eenjarigen gaan nog een stap verder en sterven helemaal af aan het einde van hun eenzame groeiseizoen, zowel boven als onder de grond.
Biënnales hebben eveneens geen houtachtige stengels, daarom kunnen ze worden gekarakteriseerd als kruidachtig. Echter, biënnales zoals vingerhoedskruid (Digitalis) en zilverdollarplant (Lunaria) in de winter levend, laaggroeiend gebladerte boven de grond te houden (bekend als "basale bladeren"). Dus de vraag of een plant kruidachtig is of niet hangt af van de aan- of afwezigheid van houtachtige stengels, niet van het afsterven in de winter.
Kruidachtige planten die vaste planten zijn
Niettemin, wanneer mensen spreken van "kruidachtige" planten, beperken ze de discussie meestal tot vaste planten. Terwijl sommige groenblijvend zijn, zijn voor noorderlingen "vaste planten" en "kruidachtige vaste planten" bijna synoniem. Dit zijn niet-houtachtige planten die afsterven tot ongeveer het maaiveld zodra de koude temperaturen terugkeren. Wel overleven ze de winter dankzij hun ondergrondse plantendelen. Deze groep omvat enkele van de meest gekoesterde planten in het landschap. De volgende shortlist noemt verschillende voorbeelden:
- Akelei (Aquilegia)
- Montauk madeliefjes (Nipponanthemum nipponicum)
- Ridderspoor (Delphinium)
- Sterke moeders (Chrysant)
- Pioenrozen (Paeonia lactiflora)
- Salvia
- Tuinflox (Phlox paniculata)
- muurpeper (Sedum)
- Oosterse klaprozen (Papaver orientale)
- Luipaardplant (Ligularia)
- Rodgersbloem (Rodgersia)
- Mayapple (Podophyllum peltatum)
Zelfs onder de algemene classificatie, "kruidachtige vaste plant", zijn er een aantal subklassen, gebaseerd op hoe een plant in de winter voedingsstoffen ondergronds opslaat (voedingsstoffen waaruit hij zal putten als het weer voldoende opwarmt om eenmaal vegetatie te produceren). opnieuw). Iedereen denkt meteen aan de "wortels" die ondergronds in de winter overleven, maar sommige vaste planten hebben andere soorten gespecialiseerde plantendelen die geduldig de winter onder het oppervlak afwachten.
Zo zijn er voorjaarsbollenplanten die voedingsstoffen opslaan in een bol en in de lente verschijnen met bladeren, stengels en vroege voorjaarsbloemen. Narcissen bloemen (narcissen) zijn een bekend voorbeeld. Andere planten, zoals dahliabloemen, verschillen in twee opzichten van de voorjaarsbollen:
- Hun plantendeel dat voedingsstoffen onder de grond vasthoudt, wordt geclassificeerd als een "knol", die op een bol lijkt.
- Omdat ze uit tropische landen komen, moeten ze binnenshuis worden overwinterd. Ze kunnen dan weer naar buiten worden gebracht als de warmere temperaturen terugkeren; ze bloeien pas in de zomer.
Toch hebben andere kruidachtige planten "knollen" om als ondergrondse voedingsreservoirs te dienen. De enorme slangenlelie (Amorphophallus konjac) komt in de lente uit een knol en gaat beroemd om het stinken van de joint met zijn ongewone bloemen die zijn ontworpen om insecten aan te trekken die zich voeden met karkassen van dieren.
Hoewel tuinders misschien ineenkrimpen om ze met zo'n naam waardig te maken, zijn zelfs sommige onkruiden kruidachtige vaste planten. Een voorbeeld is Japanse duizendknoop (Polygonum cuspidatum), die ondergrondse wortelstokken gebruikt om zijn plantenvoedsel op te slaan. Het uitroeien van dergelijk onkruid vereist doorgaans meer inspanning dan het wegwerken van eenjarig onkruid.
Wat zijn ondergrondse wortelstokken?
Een wortelstok is een plantenstengel die ondergronds loopt en zowel wortels als scheuten uitzendt (stengels die bladeren en bloemen laten groeien). Wortelstokken groeien meestal horizontaal direct onder het grondoppervlak.
Kruidachtige planten in een noordelijk winterlandschap
Eenjarigen zijn dood tegen de tijd dat de winter aanbreekt, en de basale bladeren van biënnales staan niet hoog genoeg om hun kop door het sneeuwdek in het noorden te kunnen steken. Maar geef de winterinteresse van kruidachtige planten niet helemaal op.
Kruidachtige vaste planten kunnen tot op de grond afsterven, maar dat betekent niet dat ze noodzakelijkerwijs verdwijnen. Sommige worden bruin en blijven rondhangen (als je dat toelaat). Soms blijft hun bovengrondse groei aantrekkelijk, ondanks dat ze dood zijn.
Daarom worstelen hoveniers vaak met de vraag: wel of niet knippen? Het fundamentele antwoord is dat, zolang de ziekte afwezig is, het volkomen acceptabel is om de planten niet te kappen tot de lente komt. Het verlaten van de bovengrondse vegetatie kan zelfs een beetje isolatie opleveren om de plant te helpen de winter te overleven.
Hier zijn enkele kruidachtige vaste planten waarvan sommige tuinders ervoor kiezen om in de herfst niet te snoeien, om te profiteren van hun weergavewaarde in het winterlandschap (en de specifieke redenen waarom):
- Joe-Pye wiet (Eupatorium; voegt architectonisch belang toe)
- zonnehoed (Echinacea; wilde vogels eten de zaden)
- Maidengras (Miscanthus; de strokleur die de bladeren aannemen in de winter is mooi)
Vergeet echter niet om kruidachtige planten in uw winterlandschapsontwerp aan te vullen met groenblijvende bomen en struiken, omdat deze laatste meer winterinteresse in het landschap bieden.
