Help de ontwikkeling van de site en deelt het artikel met vrienden!
In mijn laatste jaar van de universiteit besloot ik me in een opwelling in te schrijven voor een cursus tuinieren. Ik had nog maar één les nodig om af te studeren en had iets nodig om mijn tijd mee te vullen, en bovendien was ik altijd al gepassioneerd geweest door eten en duurzaamheid - en wat klinkt er meer ontspannend dan drie uur per week in een tuin doorbrengen?
Als onderdeel van de cursus kregen we een klein perceel om te verzorgen door het te vullen met broccoli, kleurrijke bloemkool, spinazie, boerenkool, uien en sappige tomaten. Deze percelen werden doorgegeven door de voormalige studenten en bevatten een aantal achterblijvers die na een milde winter in North Carolina hun leven vasthielden. Mijn geërfde perceel bevatte een vernietigende voorraad boerenkool die ik gemakkelijk had kunnen weggooien om plaats te maken voor nieuwe goodies. Maar mijn professor raadde me aan om te proberen het nieuw leven in te blazen - door met hem te praten, van alle dingen.
"Ze vinden het leuk", vertelde hij me.
Nu, het was misschien de zonneschijn of mijn verlangen om een 10 te halen in tuinieren, maar ik sprak ertegen. Elke dag terwijl ik mijn plantenbaby's water gaf, hurkte ik bij de boerenkoolvoorraad en vertelde het hoe veerkrachtig het was en hoe trots ik erop was. 'Ik weet dat je het kunt,' fluisterde ik.
Naast mijn dagelijkse bevestigingen, ontving het kunstmest, verse compost en veel H2O. Na een paar weken begon het op te fleuren en produceerde het plotseling zoveel boerenkoolbladeren dat ik niet wist wat ik ermee moest doen.
Als praten met hen me gek maakt, is dat prima. Het vormen van een band met deze levenloze objecten helpt me echt om voor hen te zorgen.
Tot op de dag van vandaag praat ik nog steeds af en toe met mijn kamerplanten, door ze te vertellen dat ik trots op ze ben omdat ze nieuwe groei hebben voortgebracht of door me overvloedig te verontschuldigen als ik te laat was met mijn bewateringsschema. Ze lijken het goed te doen. Maar ik vroeg me af of praten met mijn planten echt hielp of dat ik me er gewoon een betere plantenouder door voelde.
Dr. Heidi Appel, Ph.D., tuinder en hoogleraar milieuwetenschappen aan de Universiteit van Toledo, legt uit dat planten niet begrijpen wat we zeggen, of het nu positief of negatief is, vergelijkbaar met wanneer we een gesprek proberen te voeren met onze huisdieren. Ze gelooft echter dat praten met hen ons betere plantenouders kan maken.
"Het komt erop neer dat planten niet alles wat we zeggen in betekenis vertalen", zei ze. "Maar elke keer dat we ons nauw identificeren met een ander levend wezen, nemen we er verantwoordelijkheid voor. Ik denk dat we veel betere verzorgers worden, en daardoor zullen de planten het ook beter doen.”
Telkens wanneer we ons nauw identificeren met een ander levend wezen, nemen we er verantwoordelijkheid voor. We worden veel betere verzorgers en daardoor zullen de planten het beter doen.
Als ik bijvoorbeeld een nieuwe spruit op mijn geldplant zie groeien - en later vertel hoe opgewonden ik ben - laat dat zien hoe bewust ik ben van mijn kamerplanten. Ik geef het goed water, betere verlichting en kunstmest wanneer dat nodig is, zodat mijn baby's gedijen. Als praten met hen me gek maakt, is dat prima. Het vormen van een band met deze levenloze objecten helpt me echt om voor hen te zorgen.
"Wij mensen stonden bekend om het vormen van banden tussen levende en levenloze objecten", zegt Appel. "Dus ja, praat met je planten - verwacht alleen niet dat ze luisteren."
Hoewel planten misschien niet reageren of reageren op wat we zeggen, zijn er aanwijzingen dat ze reageren op trillingen, hoewel het onderzoek hiernaar relatief nieuw is. "Voor zover ik weet, is er geen bewijs dat planten op geluid reageren", zegt Rich Marini, Ph.D., hoogleraar tuinbouw aan Penn State. "Ze reageren op trillingen en geluid creëert trillingen door geluidsgolven."
Appel heeft onderzocht hoe planten reageren op bladtrillingen die worden veroorzaakt door het kauwen van herbivoren door insecten, gebaseerd op het nabootsen van de trillingen die worden gevormd door het kauwen van rupsen. Alleen al door de trillingen ontdekte ze dat planten chemische afweer zouden opwekken, ook al werden ze niet fysiek beschadigd.
Er is een bekende studie van de Royal Horticultural Society uit 2009 waarin onderzoekers ontdekten dat tomatenplanten sneller groeien op het geluid van een vrouwelijke stemopname die met een koptelefoon erop is bevestigd. De planten groeiden echter maar een centimeter en het onderzoek is niet op grote schaal gerepliceerd om enig concreet onderzoek aan te tonen. Het is net als die wetenschappelijke experimenten op de middelbare school waarbij studenten proberen te bewijzen dat het luisteren naar een bepaald soort muziek planten helpt groeien.
Planten 'praten' ook met elkaar door hun eigen chemicaliën te gebruiken. Door chemische ecologie hebben wetenschappers kunnen leren hoe planten met elkaar en met insecten kunnen communiceren, legt Marini uit. Als een kever bijvoorbeeld begint te eten van een blad, zet die plant bepaalde genen aan die vluchtige stoffen produceren die roofdieren kunnen aantrekken en zo de plant helpen beschermen.
Planten communiceren dus, ze kunnen gewoon niet op dezelfde manier luisteren als wij. Ik weet wel dat mijn planten niet horen wat ik zeg, en er is geen onderzoek dat aantoont dat het hun groei beïnvloedt. Maar door te spreken met de verwelkte mensen die ik ooit heb verwaarloosd, kan ik mijn energie richten op de zorg voor hen, en daarom hen helpen terug te keren naar hun vroegere glorie.
Als je gefrustreerd bent geweest over je bruine duim, probeer dan eens te praten met je kieskeurige vioolbladvijg, je zou zomaar een speciale band kunnen vormen die hen zal helpen weer te gedijen.
Deze 25 veelvoorkomende kamerplanten zijn must-haves voor plantenouders
