Help de ontwikkeling van de site en deelt het artikel met vrienden!
Begin 2020 hadden we geen idee wat ons te wachten stond. Ik herinner me duidelijk dat ik op nieuwjaarsdag een drankje pakte in een favoriete bar en restaurant in Princeton, omringd door vrienden en familie, en mijn pas legale Moscow Mule naar de hemel roosterde. Ik ben net 21 geworden, ben vroeg afgestudeerd aan de universiteit en was klaar om het nieuwste hoofdstuk van mijn leven aan te gaan en dit nieuwe decennium aan te pakken. In plaats daarvan nam mijn reis, zoals zovelen van ons, een grote omweg.
Hoewel het coronavirus het jaar in een razernij bracht, waren er het hele jaar door enkele sprankjes hoop die ik niet wilde vergeten. En gelukkig begon ik in januari aan een project, omdat mijn nieuwjaarsresolutie in de loop van het jaar als een baken van licht diende: een dankbaarheidsdagboek.
Ik was nooit iemand die vooruitgang beperkte tot een goede voornemens voor het nieuwe jaar, maar ik begon met het schrijven van dankbaarheidsjournalen kort nadat mijn familie op het hoogtepunt van het jaar met hun eigen ontberingen te kampen had. Ik wilde elke dag de tijd nemen om mezelf te bedanken voor mijn kracht, dankbaar te zijn voor het welzijn van de mensen om me heen en de kleine dingen in elke dag op te merken waar ik echt dankbaar voor was. Hoe cheesy het project ook klinkt, het bleek de beste beslissing te zijn die ik dit jaar heb genomen.
Ik wilde elke dag de tijd nemen om mezelf te bedanken voor mijn kracht, dankbaar te zijn voor het welzijn van de mensen om me heen en de kleine dingen in elke dag op te merken waar ik echt dankbaar voor was.
De oefening werkt door elke dag een paar minuten voor mindfulness te vinden. Ik dateer de pagina en begin elke journaalpost met een versie van "Vandaag ben ik dankbaar voor …" En om te volgen zijn kleine stukjes van de dag waar ik dankbaar voor was. Zoals het weer, pizza-avond of kijken naar een Zeg ja tegen de jurk marathons.
Op sommige dagen was de lijst helder en kort. Mijn inzendingen van maart waren kortaf en benadrukten vooral mijn dankbaarheid voor een gezond gezin, voor het uitproberen van nieuwe recepten en voor het knutselen met mijn zus aan mijn keukentafel. Blurbs van juni spraken mijn dankbaarheid uit voor het prachtige weer, voor mijn pas begonnen tuin en voor dagen languit op mijn strandlaken een boek te lezen (zelfs als ik dit jaar vaker solo vloog dan normaal). Sommige dagen waren lang en expressief en varieerden van gebeurtenissen waar ik dankbaar voor was tot eigenschappen over mezelf die ik waardeer, omdat ik vond dat ik die dag wel een herinnering kon gebruiken.
Tot op de kleinste gebeurtenissen, zoals mijn eerste keer dat ik terugging naar de supermarkt (wat een vreemde dag, om toe te geven dat ik dankbaar was voor Wegmans), fungeerde dit dagboek als een kroniek van een jaar waarvan ik nooit had verwacht dat het zo zou gaan als het deed . Zelfs als ik ging zitten om te schrijven en niets opmerkelijks van die dag zou kunnen bedenken, zou ik altijd ergens dankbaar voor kunnen zijn, en dat deel van de oefening maakte me elke dag een meer opmerkzame en aanwezige vrouw.
Zelfs als ik ging zitten om te schrijven en niets opmerkelijks van die dag zou kunnen bedenken, zou ik altijd ergens dankbaar voor kunnen zijn, en dat deel van de oefening maakte me elke dag een meer opmerkzame en aanwezige vrouw.
Het is me op de een of andere manier gelukt om (meestal) elke dag van het afgelopen jaar te loggen, en de oefening veranderde mijn perspectief op hoe ik elke dag aanpak. Ik kijk ernaar uit om de hoogtepunten - en zelfs de dieptepunten - van mijn jaar terug te lezen en positieve herinneringen op te doen als we een nieuw jaar ingaan. En daarvoor ben ik dankbaar.
Het leven thuis
