Ik ben van nature een druk lichaam. Al sinds ik me kan herinneren, hield ik ervan om mijn agenda te vullen met evenementen, dagtochten en diners met vrienden. Ik sta te popelen om nieuw werk en projecten aan te pakken. En de afgelopen jaren kon mijn reisschema wedijveren met dat van George Clooney uit In de lucht. Ontspannen is niet bepaald mijn sterkste punt, maar als ik dat doe wat chill-tijd, het bestaat meestal uit dat ik wegdoezel voor mijn televisie.
Maar toen sloeg de pandemie toe en veranderde alles. De ontluikende sociale agenda die mijn vriend en ik hadden in onze nieuwe stad, San Francisco, verdampte in het niets. Het werk verschrompelde plotseling. En ik kon alle plannen om mijn vrienden en familie aan de oostkust vaarwel te zien kussen. Plotseling had ik meer vrije tijd dan ik in jaren had - en ik wist niet wat ik ermee aan moest. Al die vrije tijd kon niet worden gevuld met het dwangmatig desinfecteren van alles in mijn huis, stressvol het nieuws lezen of een dutje midden op Netflix. Geloof me, ik heb het geprobeerd.
Ik heb het geluk gehad om veel zelfzorgrituelen toe te voegen aan mijn routine voor 2020: koken, sporten en wandelen met mijn vriend, waardoor dit jaar draaglijker werd. Maar de enige zelfzorgroutine die me verraste, was aquarelleren.
Plotseling had ik meer vrije tijd dan ik in jaren had - en ik wist niet wat ik ermee aan moest.
Toen we ongeveer een jaar geleden naar ons appartement in San Francisco verhuisden, dacht mijn vriend dat het leuk zou zijn om onze eigen kunstwerken te maken. Dus kocht hij penselen, een bos verf en natuurlijk een schildersezel. Ik heb onze kunstbenodigdheden nog nooit aangeraakt, maar toen de quarantaine eenmaal rond was, schilderde ik mijn emoties op een groot canvas: een abstract stuk dat ik "Broken" noemde en een ombré-creatie met de toepasselijke naam "Light at the End of Tunnel" waren enkele hoogtepunten.
Bij mijn eerste virtuele galerij die werd getoond - AKA, FaceTiming mijn ouders - raadde mijn moeder aan om aquarel te proberen. Nadat ik al mijn benodigdheden had gekocht en een paar lila bosjes uit de vrije hand had gekregen, werd aquarelleren niet alleen een leuk tijdverdrijf in het weekend, maar ook iets dat ik nodig had om me door een vreemde tijd te loodsen.
Voordat 2020 werd, nou ja, 2020, Ik heb zelden tijd voor mezelf vrijgemaakt. Mijn schema zou gevuld zijn met werk, sociale plannen, meer werk, reizen, meer sociale plannen, werk, meer reizen. En hoewel ik van mijn pre-pandemische leven hield en het echt mis, heb ik nooit veel tijd genomen om mezelf wat TLC te geven. Zelfs als ik op reis was, bracht ik mijn vliegtuigritten door met het opstellen van e-mails.
Aquarelleren is anders. Er is geen agenda, deadline of tijdslimiet. Ik kon mijn materialen eruit halen (penselen, verf en mijn favoriete notitieboekje), naar een geweldige podcast luisteren, of het nu "1619" was of iets waar misdaad was, en schilderen wat ik maar wilde.
Elk weekend een paar glorieuze uren, kan ik tijdelijk wegdrijven naar een alternatief universum, waar ik niet haast om nieuw werk te vinden of te fantaseren over een wereld waar we echt dingen kunnen doen en mensen kunnen zien, waar maskers, handontsmettingsmiddelen, en stress-lezen van het nieuws waren niet top of mind. Een wereld waar ik gewoon kon worden met mijn benodigdheden en alles wat ik wilde maken. In tegenstelling tot schilderen op een groot canvas, voelde ik niet de druk om iets perfects te creëren. Bovendien zijn mijn aquarelbloemen en -patronen aanzienlijk gelukkiger dan mijn humeurige abstracte stukken.
Als ik een goede aquareldag heb, schilder ik wat doodles op blanco notitiekaarten en stuur ik ze naar mijn familie en vrienden. (Ik ben geen Kahlo of O'Keefe, maar ik heb wel wat complimenten gekregen). Maar hoe mijn aquarelwerken ook uitpakken, ik sluit mijn sessies af met iets moois: de vreugde om tijd voor mezelf te nemen en te vertragen.
Dit Mindfulness-project was de beste beslissing die ik in 2020 heb genomen
