Help de ontwikkeling van de site en deelt het artikel met vrienden!
Frans intensief tuinieren gaat terug naar de moestuinen in 16dit-eeuws Frankrijk. Gelegen in de omgeving van Parijs en andere Franse steden, voorzagen deze commerciële tuinen, meestal in wetlands, de stedelijke bevolking van verse groenten.
Intensief tuinieren in Frankrijk bereikte een hoogtepunt in de late jaren 1800 en vroege jaren 1900, toen het ook Engeland had bereikt. Het werd in de Verenigde Staten geïntroduceerd door de Engelse tuinman Alan Chadwick die in 1967 een Franse intensieve tuin begon bij UC Santa Cruz.
Wat is Frans intensief tuinieren?
Frans intensief tuinieren, ook wel biodynamisch tuinieren genoemd, is een manier van tuinieren waarbij producten op minder ruimte worden verbouwd dan bij traditioneel tuinieren, maar met nog steeds hoge opbrengsten.
Belangrijkste principes van Frans intensief tuinieren
Veel principes van Frans intensief tuinieren zijn tegenwoordig standaard tuinieren, vooral voor kleine stedelijke ruimtes. U hoeft niet alle elementen van Frans intensief tuinieren in één keer toe te passen; u kunt degene kiezen die voor uw ruimte werken.
Bodemverbetering
Om goed gedraineerde en goed beluchte vruchtbare grond te verkrijgen, gebruikt Frans intensief tuinieren diep graven met de hand. Dit kan ofwel enkel graven zijn tot een diepte van 12 tot 15 inch, of dubbel graven tot twee voet diep, waarbij de bovenste lagen van de grond worden afgebroken en vervangen door grond die is aangepast met fijne, goed gerijpte compost. Dit is niet alleen fysiek veeleisend; het kan ook schadelijk zijn voor uw tuin omdat het de bodemstructuur kan vernietigen en biologische processen kan verstoren, zoals de activiteiten van bodemmicro-organismen.
Daarom wordt dubbel graven vooral aanbevolen voor zware kleigronden die geen goede drainage en beluchting hebben. Anders zou je alleen moeten graven.
Verhoogde bedden
Bij intensief Frans tuinieren is het vermijden van bodemverdichting een van de belangrijkste ideeën achter verhoogde bedden - er wordt niet op de groentebedden getrapt en er wordt geen waardevolle ruimte verspild aan toegang. De verhoogde bedden variëren meestal tussen één en acht centimeter in hoogte, afhankelijk van het klimaat. In koele, natte klimaten, waar verhoogde bedden helpen om de grond op te warmen, kunnen ze hoger zijn dan in een warm klimaat, waar een verhoogd bed de verdamping van bodemvocht verhoogt en dus een lagere hoogte beter werkt.
Afstand sluiten
Gewassen worden twee tot vijf keer strakker geplant dan in de traditionele moestuin en er is weinig tot geen kale grond. Uien die bijvoorbeeld in beide richtingen doorgaans 15 tot 20 cm uit elkaar liggen, liggen op een onderlinge afstand van 3 cm. Dit levert hogere opbrengsten op, maar alleen als de grond vooraf ruimschoots is aangepast met compost en de wortels van de planten verticaal kunnen groeien in plaats van horizontaal, anders vernauwen aangrenzende planten elkaar. Verticale wortelgroei is alleen mogelijk als de diepere grondlagen niet hard en aangekoekt zijn, vandaar dat er diep gegraven moet worden.
De twee andere voordelen van kleine afstanden zijn dat onkruid weinig kans krijgt om te groeien, en net als mulch vermindert het het verlies van bodemvocht door verdamping.
Metgezel planten
Wat tegenwoordig gewoonlijk gezelschapsbeplanting wordt genoemd, staat ook bekend als intercropping in Frans intensief tuinieren. Gewassen die gelukkig naast elkaar bestaan omdat ze elkaars groei niet belemmeren, worden tegelijkertijd tussengeplant.
De beste combinaties zijn vaak tegenpolen: langzaam en snelgroeiende planten (zoals sla en radijs), hoge en korte planten (bonen en sla), diep- en ondiep geworteld (pastinaak en rucola) en zware en lichte planten (broccoli en erwten). Of hoge planten kunnen schaduw werpen op gewassen die bescherming nodig hebben tegen de hete zomerzon, zoals maïs of stokbonen die sla in de schaduw stellen.
Een andere variant van begeleidend planten is relaisteelt waarbij een tweede groente wordt gezaaid tussen de planten van een eerste groente die veel eerder is geplant of veel langer nodig heeft om te rijpen. Tegen de tijd dat de tweede groente zijn volledige grootte bereikt, is de eerste al geoogst. Een klassiek voorbeeld hiervan is het vermengen van radijs met wortel. Radijs ontkiemt en rijpt snel en kan binnen drie tot vijf weken na het zaaien worden geoogst. Tegen de tijd dat de wortelen 70 tot 80 dagen na het zaaien klaar zijn om te oogsten, zijn de radijsjes allang verdwenen.
Opvolging planten
Het verplanten van zaailingen heeft voorrang op het direct zaaien in de grond bij het opeenvolgend planten. De enige uitzondering zijn wortelgroenten, omdat ze niet goed verplanten. Ook hier is ruimtebesparing het uitgangspunt. Wanneer je een gezonde slazaailing overplant in een verhoogd bed, is de kans dat deze uitgroeit tot een volle krop sla veel groter dan wanneer je veel slazaden direct zaait. De kiemkracht kan grillig zijn en u kunt grote gaten in uw rij sla hebben.
Ook is een transplantatie veel meer geneigd om te concurreren met onkruid dan kleine zaailingen die net uit de grond komen. En ten slotte is het verzorgen van transplantaties iets minder arbeidsintensief dan direct zaaien. Tijdens het ontkiemen en wanneer de zaailingen voor het eerst uitkomen, moet de grond te allen tijde gelijkmatig vochtig zijn; een dag laten drogen kan de hele batch verpesten.
Het nadeel is dat het kweken van transplantaten nogal wat opstelling vereist - een ruimte zoals een planttafel, of een kas of een koud frame als je een voorsprong wilt hebben op het groeiseizoen - evenals kennis over de groeipatronen van de verschillende groenten en een goede planning zodat uw transplantaties klaar zijn wanneer u ze nodig heeft.
Gewasrotatie
Dit is een must voor alle tuinen om de bodemgezondheid te bevorderen, de nutriëntenbalans in de bodem te handhaven en voor de bestrijding van plagen en ziekten. Hoewel de vereisten voor het plannen van vruchtwisseling en het bijhouden van gegevens voor alle tuinen hetzelfde zijn, kan vruchtwisseling een grotere uitdaging zijn bij intensief Frans tuinieren omdat je minder ruimte hebt om gewassen te verplaatsen.
