Populaire gombomen gevonden in verschillende plantensoorten

Help de ontwikkeling van de site en deelt het artikel met vrienden!

Binnen de mirte (Myrtaceae) familie van planten, drie geslachten bevatten struik- en boomsoorten die algemeen bekend staan als gombomen: Eucalyptus (de meeste gomsoorten), Angophora, en Corymbia. De laatste was opgenomen in de Eucalyptus geslacht tot de jaren 1990, en sommige bronnen kunnen het nog steeds identificeren als behorend tot dat geslacht. In welke groep ze ook zitten, gombomen hebben hun naam gekregen omdat ze zichtbare hoeveelheden dik, gomachtig sap afscheiden als het stamoppervlak beschadigd is. Merk op dat snoepjes (Liquidambar spp.) en zwart tandvlees (Nyssa sylvatica) zijn niet verwant.

Bijna alle gombomen komen oorspronkelijk uit Australië, waar ze het primaire voedsel van koala's zijn. In de loop van de tijd zijn ze in andere tropische regio's over de hele wereld gekweekt en sommige gombomen kunnen zelfs op koelere locaties zoals Noorwegen leven. In sommige regio's wordt tandvlees echter als een invasieve soort beschouwd.

Gombomen, die gemakkelijk te herkennen zijn aan hun gladde of draderige bast en lansvormige bladeren, hebben een verscheidenheid aan toepassingen. Olie van gomboombladeren wordt in veel medicijnen gebruikt en sommige mensen kauwen zelfs graag op verharde brokken sap. Honing wordt gemaakt door bijen die de bomen bezoeken, en veel soorten hebben hout dat bruikbaar is als timmerhout. In landschapsarchitectuur wordt tandvlees meestal gebruikt als schaduwbomen of specimenbomen. Vaak als een manier om te herstellen van branden, vormen sommige soorten een lignotuber, een ondergrondse wortelknol met knoppen die naar behoefte nieuwe stamstelen kunnen produceren. Een boom met deze structuur heet a mallee.

Hier zijn 12 populaire gomsoorten om te overwegen.

Waarschuwing

Ondanks het verleidelijke aroma zijn eucalyptusbladeren en schors gif.webptig voor mensen en de meeste dieren (maar niet voor koala's, die ervan smullen). De oliën in eucalyptus kunnen misselijkheid, braken en diarree veroorzaken als er te veel wordt ingenomen. Het is zelfs mogelijk dat er een coma ontstaat. De olie van de bladeren kan huidirritatie veroorzaken, maar dit is zelden ernstig.

• 01 van 12

  Blauwe gom (Eucalyptus globulus)

  

  De blauwe gom, ook wel de gewone eucalyptus genoemd, is de meest aangeplante eucalyptus ter wereld. De boom met sjofele blaffen heeft blauwgroene bladeren en de kenmerkende mentholgeur die veel gomsoorten gemeen hebben. Dit torenhoge exemplaar, met een diameter van wel 7 voet, produceert een ontvlambaar strooisel op de grond en is dus een opmerkelijk gevaar in gebieden die vatbaar zijn voor bosbranden. Op sommige plaatsen (vooral Californië) wordt de blauwe kauwgom als invasief beschouwd en wordt het planten ervan afgeraden.

  • Inheems gebied: Zuidoost-Australië, Tasmanië
  • USDA-groeizones: 9-11
  • Hoogte: 98-230 voet
  • Blootstelling aan de zon: volle zon
• 02 van 12

  Dwergappel (Angophora hispida)

  

  Zoals de soortnaam hispida (wat "borstelig" betekent) geeft aan dat deze boom rode haren op zijn stengels en nieuwe bladeren heeft. De dwergappel, ook bekend als de scrubappel, is een kleiner type gomboom en lijkt enigszins op een jonge appelboom, een gelijkenis die verantwoordelijk is voor de algemene naam. Het heeft niet de mentholgeur die in veel gombomen te vinden is. De stam is gedraaid en bloeit in de late herfst en vroege winter met trossen witte bloemen. Deze boom kan ook als mallee worden gevonden en vormt een basisknol waaruit hij kan ontspruiten.

  • Inheems gebied: Nieuw Zuid-Wales, Australië
  • USDA-groeizones: 10-11
  • Hoogte: Tot 25 voet
  • Blootstelling aan de zon: volle zon
• 03 van 12

  Citroengeurige kauwgom (Corymbia citriodora)

  

  Deze boom heeft bladeren met een sterke citroengeur die als insectenwerend middel kunnen worden gebruikt. De naar citroen geurende kauwgom is een groot exemplaar dat vroeger werd geclassificeerd als een eucalyptussoort, met de aromatische bladeren die dat geslacht gemeen heeft. De bast is wit tot roze-koperig, valt in dunne vlokken af en de lancetvormige bladeren zijn glanzend groen. De boom heeft een elegante, statige vorm waardoor hij een favoriet is in openbare tuinen en grote landschappen. Deze soort vormt een lignotuber.

  • Inheems gebied: Noordoost-Australië
  • USDA-groeizones: 10-11
  • Hoogte: Tot 150 voet
  • Blootstelling aan de zon: volle zon
• 04 van 12

  Mannagom (Eucalyptus viminalis)

  

  De gladde, poederachtige bast op de manna-gom, ook wel witte gom of lintgom genoemd, komt los in hangende strips, waardoor deze onmiskenbaar is. De algemene naam is afgeleid van de witte poederachtige substantie die van de nieuwe bladeren van de boom valt, die zoet van smaak is en ooit werd gebruikt door inheemse volkeren van Australië. Dit is een van de weinige soorten gombomen die koelere klimaten kunnen verdragen.

  • Inheems gebied: Zuidoost-Australië
  • USDA-groeizones: 8-11
  • Hoogte: 100-150 voet
  • Blootstelling aan de zon: volle zon
  Ga verder naar 5 van 12 hieronder.
• 05 van 12

  Regenbooggom (Eucalyptus deglupta)

  

  De enige eucalyptussoort uit het noorden van de evenaar, de regenbooggom heeft een spectaculaire bast. De oranje getinte bast pelt weg en onthult tinten groen, geel en paarsbruin onder het oppervlak. Dit type gomboom wordt commercieel gekweekt voor pulphout, maar wordt ook gebruikt als sierboom voor landschapsarchitectuur in vorstvrije klimaten.

  • Inheems gebied: Filippijnen, Papoea-Nieuw-Guinea, Indonesië
  • USDA-groeizones: 9-11
  • Hoogte: 200-250 voet
  • Blootstelling aan de zon: volle zon
• 06 van 12

  Roodkapgom (Eucalyptus erythrocorys)

  

  De roodkapgom is een relatief kleine gom, met een laag spreidend bladerdak dat zakt onder het gewicht van grote klokvormige vruchten. Een scharlaken dop bedekt de gele bloesems voordat ze opengaan, waardoor de boom zijn gewone naam krijgt. Een andere soort die een mallee kan zijn, roodkapgombomen zijn aantrekkelijk voor vogels, maar de ledematen zijn vatbaar voor breken.

  • Inheems gebied: West Australië
  • USDA-groeizones: 9-11
  • Hoogte: 10-30 voet
  • Blootstelling aan de zon: volle zon
• 07 van 12

  Roodbloeiende gom (Corymbia ficifolia)

  

  De soortnaam ficifolia geeft aan dat de bladeren van deze boom vergelijkbaar zijn met die van ficusbomen. Net als veel andere soorten in de Myrtaceae familie, de bloemen van de roodbloeiende gom bevatten meeldraden zonder bloemblaadjes. Felrode, roze of oranje bloemen verschijnen in de winter en de lente, waardoor dit een van de meer populaire gomsoorten is voor gebruik in het landschap. Het behoort tot een categorie eucalyptus die bekend staat als bloedhout, genoemd naar de kleur van het sap.

  • Inheems gebied: West Australië
  • USDA-groeizones: 9-11
  • Hoogte: 25-40 voet
  • Blootstelling aan de zon: volle zon
• 08 van 12

  Zalmgom (Eucalyptus salmonophloia)

  

  Een goede keuze voor regio's met arme, zoute grond, de zalmgomboom heeft in de zomer gladde zalmkleurige bast die in de winter grijs wordt. Hoewel het geen gewone landschapsboom is, heeft deze gomsoort een verscheidenheid aan praktische toepassingen, van brandhout tot het maken van meubels.

  • Inheems gebied: West Australië
  • USDA-groeizones: 9-11
  • Hoogte: 50-100 voet
  • Blootstelling aan de zon: volle zon
  Ga verder naar 9 van 12 hieronder.
• 09 van 12

  Zilverdollargom (Eucalyptus cinerea)

  

  Juveniele takjes van de zilverdollargomboom worden vaak gebruikt in de bloemsierkunstindustrie, net als de jonge bladeren van een andere soort die bekend staat onder dezelfde algemene naam, Eucalyptus polyanthemos. De zilverdollargom groeit snel genoeg in één seizoen (6-8 voet) om als een grote eenjarige in koelere gebieden te werken.

  • Inheems gebied: Zuidoost-Australië
  • USDA-groeizones: 8-11
  • Hoogte: 20-50 voet
  • Blootstelling aan de zon: volle zon
• 10 van 12

  Krabbelgom (Eucalyptus hemastoma)

  

  De naam van de krabbelige gomboom is geïnspireerd op de kronkelende lijnen van tunnels die zijn achtergelaten door de larven van de krabbelmotten terwijl ze zich in de schors graven. Andere soorten die kunnen worden aangetast door de scribbly gommot (en zijn ook bekend als scribbly gom) zijn onder meer Eucalyptus sclerophylla, Eucalyptus rossii, Eucalyptus racemosa, en Eucalyptus signata. Deze plant heeft aantrekkelijke, gedraaide takken waardoor het een uitstekende exemplaarboom is. Het doet het goed op arme zandgronden, maar past zich goed aan elke goed doorlatende grond aan.

  • Inheems gebied: Zuidoost-Australië
  • USDA-groeizones: 9-11
  • Hoogte: 40-50 voet
  • Blootstelling aan de zon: volle zon
• 11 van 12

  Sneeuwgom (Eucalyptus pauciflora)

  

  De sneeuwgom kan overleven in koude streken, zelfs waar er sneeuw ligt, vandaar de algemene naam. Deze boom is echter niet trouw aan zijn soortnaam, wat zich vertaalt naar 'weinig bloemen'. De naam is mogelijk ten onrechte gekozen omdat de Europese botanicus die de plant catalogiseerde, Franz Wilhelm Sieber, een atypisch exemplaar aantrof met een ongewoon laag aantal bloemen of omdat zijn verzamelde exemplaar bloemen verloor tijdens het transport. Hoe dan ook, de sneeuwgomboom heeft ruime clusters van witte bloemen en gladde witte, grijze of gele schors die in linten valt en soms insectenkrabbels heeft. Het vormt vaak een lignotuber.

  • Inheems gebied: Zuidoost-Australië
  • USDA-groeizones: 7-10
  • Hoogte: 30-100 voet; afhankelijk van ondersoort
  • Blootstelling aan de zon: volle zon
• 12 van 12

  Gevlekte gom (Corymbia maculata)

  

  De gevlekte gomboom, met naar citroen geurende bladeren, is endemisch in Australië. De gladde, gevlekte bast vormt een kenmerkend gevlekt patroon. Deze grote boom, een favoriete voedselbron voor regenbooglori-vogels, werkt goed in parken of als straatboom, maar is te massief om praktisch te zijn voor de meeste thuislandschappen.

  • Inheems gebied: Zuidoost-Australië
  • USDA-groeizones: Onbekend; waarschijnlijk 9-11
  • Hoogte: 150-200 voet
  • Blootstelling aan de zon: volle zon

Help de ontwikkeling van de site en deelt het artikel met vrienden!