Help de ontwikkeling van de site en deelt het artikel met vrienden!
De grootbladige magnolia is een prachtige aanvulling op elke inheemse tuin. Een bladverliezende magnoliaboomsoort, de bladeren zijn de grootste eenvoudige bladeren die in Noord-Amerika worden gevonden, tot 3 voet lang en 1 voet breed. Dus de soortnaam van macrophylla, wat afkomstig is van het Latijn en 'grote bladeren' betekent. De geurige witte bloemen zijn even indrukwekkend en even massief, met een lengte van 30 cm. Zelfs het fruit dat achterblijft nadat de bloem vervaagt, biedt landschapsinteresse.
| Botanische naam | Magnolia macrophylla |
| Gemeenschappelijke naam | Grootbladige magnolia, grootbladige komkommerboom, grootbladige magnolia |
| Planttype: | Boom |
| volwassen maat | 30-40 voet lang en 20-30 voet breed |
| Blootstelling aan de zon | Volle zon tot halfschaduw |
| Grondsoort | Vochtig, goed gedraineerd |
| Bodem pH | Zuur tot neutraal |
| Bloeitijd | Late lente tot vroege zomer |
| Bloemkleur | Crèmewit met paarse bloemblaadjesbasis |
| Winterharde zones | 5 tot 8 |
| Inheems gebied | Caraïben, Oost-Mexico, Zuidoost-Verenigde Staten |
Hoe Bigleaf Magnolia's te kweken?
Ondanks hun opzichtige karakter zijn grootbladige magnolia's gemakkelijk te verzorgen als ze in optimale omstandigheden worden gekweekt. Ze lijden niet aan ernstige plagen of ziekten, en grootbladige magnoliabomen hoeven ook niet regelmatig te worden gesnoeid om hun vorm te behouden. Om te voorkomen dat het sap gaat bloeden, kiezen sommige telers ervoor om hun grootbladige magnolia's in de late winter of late zomer te snoeien.
Licht
Bigleaf magnolia heeft een site nodig met volle zon tot halfschaduw. Twee tot vijf uur direct zonlicht per dag is ideaal.
Bodem
Grootbladige magnoliabomen geven de voorkeur aan omstandigheden die hun oorspronkelijke habitat in alluviale bossen en Piemonte nabootsen. Leemachtige, rijke grond die goed doorlaat is ideaal. Als uw grond niet aan deze vereisten voldoet, overweeg dan om mulch te gebruiken. Bigleaf-magnolia's groeien het best in grond die licht zuur tot neutraal is.
Water
Grootbladige magnolia's houden niet van te droge of te natte grond. Laat de grond tussen de gietbeurten altijd uitdrogen, maar laat hem nooit te lang droog blijven. Het gebruik van een waterring om de boom water te geven is ideaal als hij zich vestigt; zodra de boom goed geworteld is, alleen water geven als de bovenste centimeter grond droog aanvoelt. Grootbladige magnolia's die in uitzonderlijk goed doorlatende grond worden gekweekt, hebben vaker water nodig dan bomen die in langzamer doorlatende grondsoorten worden gekweekt.
Temperatuur en vochtigheid
De grootbladige magnolia komt oorspronkelijk uit het zuidoosten van de Verenigde Staten, het oosten van Mexico en het Caribisch gebied. Het geeft de voorkeur aan een klimaat vergelijkbaar met dat in deze gebieden.
Een unieke vereiste voor grootbladige magnoliabomen is een locatie die niet veel wind ervaart of, als dat niet lukt, wordt geplant op een plek die hen beschermt tegen harde wind. Omdat de bladeren van deze boom zo groot zijn, worden ze gemakkelijk beschadigd en verscheurd door sterke windstoten.
Kunstmest
Wanneer ze worden gekweekt in de rijke grond waar ze de voorkeur aan geven, hebben grootbladige magnolia's mogelijk geen kunstmest nodig. Tekenen dat kunstmest nodig is, zijn onder meer zwakke nieuwe groei in de lente en aanzienlijke afsterving. Gebruik een meststof met langzame afgif.webpte met een uitgebalanceerde samenstelling en pas deze toe in het late voorjaar of de vroege zomer
Grootbladige Magnolia's vermeerderen
De meeste telers kopen bij voorkeur grootbladige magnoliabomen van kwekerijen, maar ze kunnen ook uit zaad worden gekweekt. Verzamel rijp, gevallen fruit van de grond; verwijder het vlees en laat alleen het zaad achter. Gereinigde zaden kunnen in een luchtdichte verpakking in de koelkast worden bewaard. Zaai de zaden in de herfst, maar houd er rekening mee dat grootbladige magnoliazaden bekend staan om hun lage levensvatbaarheid van zaden.
Als je niet graag je geluk beproeft met de zaden, kunnen grootbladige magnolia's ook worden vermeerderd door in de zomer zachthoutstekken te rooten, enten en gelaagdheid.
Soorten Bigleaf Magnolia's, andere soorten Magnolia's
De grootbladmagnolia is verder opgesplitst in drie verschillende ondergeslachten. Zij zijn Magnolia macrophylla subsp. ashei (Ashe magnolia), M. macrophylla subsp. macrophylla (grootbladige magnolia) en M. macrophylla subsp. dealbata (Mexicaanse grootbladmagnolia).
Magnolia's behoren tot de meest populaire bomen die in Noord-Amerika worden gekweekt. Anderen die winterhard zijn tot ten minste zone 5 zijn:
- Schotel magnolia (Magnolia x soulangiana): 20 tot 25 voet lang; roze-witte bloemen
- Sterrenmagnolia (Magnolia stellata): 15 tot 20 voet lang; witte bloemen (over het algemeen, maar 'Jane Platt' is roze)
- Kobus-magnolia (Magnolia kobus): 25 tot 30 voet lang; witte bloemen
Voors en tegens van het kweken van Bigleaf Magnolia's
Een nadeel van het kweken van grootbladige magnolia's is dat ze pas bloemen beginnen te produceren als ze 12 jaar oud zijn. Omdat de bladeren zo groot zijn, kan het in de herfst ook een hele klus zijn om ze te harken. Een derde nadeel is dat grootbladige magnolia's kieskeurig zijn over de grond waarin ze groeien. Ze verdragen geen zeer droge of zeer natte grond. Ze zijn ook intolerant voor vervuiling, wat betekent dat ze geen goede straatbomen zijn.
Aan de positieve kant zijn de bloemen aandachttrekkers. Bij bestuiving leveren deze bloemen op tot opzichtige vruchten. Ze zijn langwerpig (van 1 tot 3 inch) en rood. Deze vrucht is populair bij vogels en andere dieren in het wild. De beste eigenschap is echter het gebladerte. De buitengewone bladeren en bloesems op de grootbladige magnolia maken het een blikvanger wanneer het in een tuin wordt geplant.
Geschiedenis van Bigleaf Magnolia's
De grootbladige magnolia werd voor het eerst beschreven door Andre Michaux, een Franse natuuronderzoeker die de boom in de buurt van Charlotte, North Carolina, tegenkwam. Zowel de legale als de illegale verzameling van grootbladige magnolia's hebben de natuurlijke populatie verminderd, waardoor het een bedreigde soort is geworden in North Carolina en bedreigd in Ohio en Arkansas.
