Help de ontwikkeling van de site en deelt het artikel met vrienden!
Wat algemeen bekend staat als huwelijkse voorwaarden is juridisch noch cultureel een nieuw idee. Vrouwen willen zekerheid dat in het geval van een echtscheiding of overlijden van een echtgenoot, ze niet dakloos zouden worden sinds tenminste de Egyptische tijd meer dan 2000 jaar geleden.
Huwelijkse voorwaarden zijn bindende juridische contracten die tussen echtgenoten worden ondertekend voordat de huwelijksgeloften worden uitgewisseld en die elke partij beschermen tegen onnodig verlies in het geval van een echtscheiding, overlijden of andere onvoorziene omstandigheden die van invloed kunnen zijn op het financiële welzijn van het paar.
In wezen dicteert dit notariële document hoe het paar de financiële aspecten van hun huwelijk zal behandelen, en hoewel het al duizenden jaren legaal bestaat, zijn de wetten met betrekking tot huwelijkse voorwaarden geëvolueerd, vooral in de afgelopen jaren.
Een vroege geschiedenis van huwelijkse voorwaarden
Volgens "Prenuptial Agreements: How to Write a Fair and Lasting Contract" door Katherine Stoner en Shae Living, hebben mensen huwelijkse voorwaarden gemaakt die teruggaan tot de oude Egyptische tijd en de praktijk bestaat al eeuwen in de Anglo-Amerikaanse traditie, hoewel eerder de ouders van de bruid en bruidegom onderhandelden over deze overeenkomsten.
De ketubah is een Hebreeuws huwelijkscontract dat meer dan 2000 jaar geleden dateert en was een van de eerste juridische documenten die rechten van legaliteit en financiën aan vrouwen gaven. Later, in geschriften uit de zevende eeuw, verteld in 'Huwelijk in het vroege Ierland', werden bruidsschatten beschouwd als een vroege vorm van huwelijkse voorwaarden die noodzakelijk werden geacht voor huwelijken.
Tussen 1461 en 1464 tekende Edward IV naar verluidt ook een huwelijkse voorwaarden met Eleanor Butler, volgens Michael Miller's "Wars of the Roses", en Elizabeth Oglethorpe eiste van generaal James Edward Oglethorpe dat hij een huwelijkse voorwaarden ondertekende die haar eigendomsrechten beschermde vóór hun huwelijk in 1744 , volgens "The Manor of Bishop's Ockendon."
Moderne geschiedenis en evoluerende juridische interpretatie
Hoewel huwelijkse voorwaarden al meer dan 2000 jaar in de praktijk bestaan, is het idee dat vrouwen rechten hebben buiten het huwelijk nog steeds een relatief nieuw concept in binnen- en buitenland. Vóór de Married Women's Property Act (MWPA) van 1848 waren huwelijkse voorwaarden nodig voor vrouwen in de Verenigde Staten, zodat ze niet dakloos werden en met kinderen braken in het geval van de dood van hun echtgenoot.
Sindsdien zijn huwelijkse voorwaarden meer een preventieve verzekering geworden voor mogelijke toekomstige huwelijksproblemen dan iets dat is ondertekend om een vrouw tegen armoede te beschermen, aangezien de MWPA bepaalde dat vrouwen voor het eerst eigendom konden erven in het testament van een echtgenoot. Toch regelden ouders gedurende een groot deel van de late 19e en vroege 20e eeuw huwelijkse bruidsschatten voor hun ongehuwde vrouwelijke kinderen.
Pas in de 21e eeuw evolueerde huwelijkse voorwaarden naar een meer billijke overeenkomst, met nieuwe wetgeving die bepaalt hoe elke staat in de Verenigde Staten omgaat met huwelijkse voorwaarden. Vanaf 2017 heeft ongeveer de helft van de staten in Amerika de Uniform Premarital Agreement Act ondertekend, die uniforme regels bevat voor de interpretatie van huwelijkse voorwaarden in de burgerlijke rechtbank.
In ieder geval moeten bepaalde voorwaarden worden nageleefd opdat een huwelijkse voorwaarden door Amerikaanse rechtbanken als geldig worden beschouwd: de overeenkomst moet schriftelijk zijn; het moet vrijwillig worden uitgevoerd; het moet een volledige en eerlijke openbaarmaking zijn van alle financiële activa op het moment van uitvoering; het kan niet gewetenloos zijn; en het moet door beide partijen worden uitgevoerd "op een manier die vereist is voor een akte om te worden geregistreerd", of een erkenning, voor een notaris.
