Help de ontwikkeling van de site en deelt het artikel met vrienden!
Je gemiddelde brutalistische gebouw is een gedenkwaardig, scènestelend, grafisch stuk architectuur dat opvalt in een menigte, voor altijd de skyline van de stad verandert en opdoemt over gebouwde landschappen over de hele wereld. Een gedurfde, in-your-face en eeuwig polariserende stijl, brutalisme laat niemand onverschillig, zowel voor gepassioneerde verdedigers als voor degenen die het even moeilijk vinden om lief te hebben.
Wat is brutalisme?
Brutalisme is een architectuurstijl die duurde van de jaren 1950 tot 1970 en werd gekenmerkt door eenvoudige, blokachtige, kolossale betonconstructies. Het is ontstaan in Engeland en verspreidde zich kort daarna naar de rest van de wereld.
De geschiedenis van brutalisme
De term Brutalisme, bedacht door de Zweedse architect Hans Asplund as nybrutalisme en gepopulariseerd door de Britse architectuurcriticus Reyner Banham in 1955 - is geen verwijzing naar de aantoonbaar brutale aard van zijn uiterlijk, maar een spel met de Franse uitdrukking voor onbewerkt beton, béton brut.
Opkomend uit de modernistische beweging van de late 19e eeuw tot het midden van de 20e eeuw, werd brutalistische architectuur geboren in de jaren 1950. De iconische Cité Radieuse van de gevierde modernistische architect Le Corbusier in Marseille, Frankrijk - een naoorlogse arbeiderswoning voor 1.600 mensen die deel uitmaakt van zijn sociale woningbouwproject Unité d'Habitation - wordt beschouwd als het gebouw dat de brutalistische beweging inspireerde. Het werd voltooid in 1952 en had een enorm, onopgesmukt frame van gewapend beton gevuld met modulaire appartementseenheden die een model waren voor naoorlogse samenlevingen die de woningvoorraad voor de massa wilden aanvullen.
Brutalisme verspreidde zich over Europa, de Sovjet-Unie en naar de VS (en over de hele wereld naar landen als Israël, Japan en Brazilië). Brutalistische architectuur werd een populaire, zij het eeuwig controversiële keuze voor institutionele gebouwen zoals One Police Plaza (1973) en Boston City Hall (1968) in NYC, evenals universiteitsbibliotheken, parkeergarages, kerken, winkelcentra, sociale hoogbouwblokken zoals de Orgues de Flandre in Parijs en culturele complexen zoals de Hayward Gallery (1968) en National Theatre (1976) op de Londense South Bank.
In de jaren tachtig begon het brutalisme te vervagen, waar het steeds meer als kil, vervreemdend en ongeschikt voor de mens werd beschouwd. Het bleek dat beton een allure van onverwoestbaarheid had, maar van binnenuit verslechterde, waardoor het moeilijk te onderhouden was en vatbaar voor afbrokkeling en waterschade naarmate het ouder werd. Brutalistische gebouwen werden verwaarloosd en bedekt met graffiti, het symbool van stedelijk verval. De omarming van brutalistische architectuur in de Sovjet-Unie betekende dat de stijl ook begon te lijden onder de associatie met totalitarisme.
In de jaren daarna is de wereld verdeeld in degenen die denken dat brutalistische gebouwen doorn in het oog zijn die moeten worden gesloopt en degenen die deze vintage maar nog geen historische gebouwen architectonische meesterwerken vinden die gekoesterd en bewaard moeten worden. Vanwege hun zwaar gestorte betonconstructie zijn brutalistische gebouwen moeilijk te renoveren, hoewel een succesvol voorbeeld het Centre National de la Danse net buiten Parijs is, dat werd geopend nadat het oorspronkelijke gebouw uit 1972 in 2003 was omgebouwd. Ze zijn ook moeilijk af te breken, wat het publieke debat over het al dan niet redden van deze kolossale relikwieën alleen maar ingewikkelder maakt.
Terwijl de architectuur overging naar het postmodernisme van de jaren 80 en 90 en de hedendaagse stijlen van vandaag, deels omdat alles op de een of andere manier weer in de mode komt, en dankzij een recente golf van boeken en de herontdekking van #brutalisme door een nieuwe generatie op het web, Brutalisme heeft even een moment en toont zijn invloed in hedendaags product- en interieurontwerp, meubels, objecten en zelfs brutalistische websites.
Sleutelelementen van brutalisme
- Blokkerig, zwaar uiterlijk
- Eenvoudige, grafische lijnen
- Gebrek aan versieringen
- utilitair gevoel
- Monochromatisch palet
- Gebruik van onbewerkt zichtbaar beton (en soms baksteen) buitenkanten
- Ruwe, onafgewerkte oppervlakken
- Gebruik van moderne materialen zoals staal, glas, steen, schanskorven
- Kleine ramen
- Modulaire elementen
Interessante feiten over brutalisme
Londen's Trellick Tower, ontworpen door architect Erno Goldfinger, is een brutalistische wooneenheid van 31 verdiepingen, voltooid in 1972 en heeft nu de status van monument. Goldfinger was een van de modernistische architecten die na de verwoestingen van de Tweede Wereldoorlog de Londense woningvoorraad moesten herbouwen en aanvullen, maar niet iedereen is een fan van zijn werk. James Bond-auteur Ian Flemming had zo'n hekel aan de esthetiek van Goldfinger dat hij de aartsvijand van Bond naar hem noemde.
Brutalistische gebouwen zijn populaire locaties in films en televisieseries over stedelijke dystopieën.
Brutalisme is een uitloper van het modernisme.
