Help de ontwikkeling van de site en deelt het artikel met vrienden!
Hoewel kussen onder de maretak een oude kersttraditie is, beseffen maar weinigen hoe de traditie begon, of dat de plant aan een boom groeit en de classificatie als parasitaire struik heeft verdiend.
De literaire geschiedenis is net zo genuanceerd als Washington Irving schreef in "Christmas Eve"," "De maretak wordt met Kerstmis nog steeds opgehangen in boerderijen en keukens, en de jonge mannen hebben het voorrecht om de meisjes eronder te kussen en elke keer een bes uit de struik te plukken. Als alle bessen zijn geplukt, houdt het voorrecht op." Het lijkt erop dat we allemaal het deel zijn vergeten over het plukken van de bessen (die overigens gif.webptig zijn), en dan afzien van kussen onder de maretak als de bessen op zijn.
Samen met hulst, laurier, rozemarijn, taxus, buxusstruiken en, natuurlijk, de kerstboom, is maretak een groenblijvende plant tijdens de feestdagen. Maar als de kerstversiering naar beneden komt, verdwijnt de maretak voor een jaar uit onze gedachten. Hier duiken we diep in de traditie en kennis achter maretak.
Botanische informatie over maretak
De ongewone botanische geschiedenis van maretak verklaart in grote mate het ontzag waarmee de oude volkeren het hadden. Ondanks dat de maretak niet in de grond wortelt, blijft hij de hele winter groen, terwijl de bomen waarop hij groeit en zich voedt dat niet doen (Europese maretak groeit vaak aan appelbomen, meer zelden aan eiken).
De meeste soorten maretak worden geclassificeerd als gedeeltelijke parasieten - het zijn geen volledige parasieten omdat de planten in staat zijn tot fotosynthese. Maar maretakplanten zijn parasitair in die zin dat ze een speciaal soort wortelstelsel ("haustoria" genaamd) naar hun gastheren sturen om voedingsstoffen uit de bomen te halen, waardoor ze het hele jaar in leven kunnen blijven terwijl hun "gast" plant niet, en geeft ze een bijna mythische kwaliteit.
Maretak zit in de Loranthaceae familie, hoewel er over de hele wereld verschillende soorten maretak groeien, dus het is moeilijk om te veel over de plant te generaliseren. De bloemen van tropische maretak kunnen bijvoorbeeld veel groter en kleurrijker zijn dan de kleine gele bloemen (die later witgele bessen opleveren) die westerlingen associëren met de plant. De maretak die in Europa veel voorkomt, is geclassificeerd als: Viscum-album, terwijl zijn Amerikaanse tegenhanger is Phoradendron flavescens.
Oorsprong van het woord 'Maretak'
De oorsprong van het woord "maretak" is net zo complex en obscuur als de plantkunde en de mythe rond de plant. De naam is ontstaan uit de perceptie in het voorwetenschappelijke Europa dat maretakplanten als bij toverslag uit de uitwerpselen van de "mistel" (of "missel") lijster barsten. Volgens Sara Williams van de University of Saskatchewan Extension is 'mistel' het Angelsaksische woord voor mest, terwijl 'tan' het woord is voor takje - dus de naam maretak betekent letterlijk 'mest op een takje'. Het geloof in de spontane generatie van maretak is al lang in diskrediet gebracht - in feite wordt de plant verspreid door zaden als ze door het spijsverteringskanaal van vogels gaan.
Noorse mythen en de maretaktraditie
Het blijkt dat een gebruik dat zich in Noorwegen ontwikkelde, leidde tot onze moderne maretaktraditie. Volgens antropologen dicteerde de Noorse mythe dat als je in het bos onder een maretak stond toen je een vijand tegenkwam, je allebei je armen moest neerleggen tot de volgende dag.
Deze oude gewoonte ging hand in hand met de Noorse mythe over Baldur, de zoon van de god Odin en zijn vrouw, de godin Frigga, gevonden in de Proza Edda. Toen Baldur werd geboren, liet Frigga elke plant, elk dier en elk levenloos voorwerp beloven Baldur niet te schaden. Frigga zag echter de maretakplant over het hoofd en de ondeugende god van de Noorse mythen, Loki, profiteerde van dit toezicht. Loki misleidde een van de andere goden om Baldur te doden met een speer gemaakt van maretak. Hermódr de Stoute werd aangesteld om naar Hel te rijden in een poging Baldur terug te brengen. Hel's voorwaarde om Baldur terug te brengen was dat absoluut alles in de wereld, levend en dood, moest huilen om Baldur. Als dat niet lukte, zou hij bij Hel blijven. Toen deze toestand op de proef werd gesteld, huilden allen, behalve een zekere reuzin, waarvan men aannam dat het Loki in vermomming was. De opstanding van Baldur werd dus gedwarsboomd.
Variaties op deze mythe over Baldur en de maretak hebben hun weg naar ons gevonden. Sommigen vertellen bijvoorbeeld dat na de dood van Baldur was overeengekomen dat de maretak voortaan liefde zou brengen in plaats van de dood, en dat twee mensen die onder de maretak doorliepen een kus zouden uitwisselen ter nagedachtenis aan Baldur. Anderen voegen eraan toe dat de tranen die Frigga vergoot over de gedode Baldur de maretakbessen werden.
Het beroemde literaire verleden van Maretak
Zoals te verwachten is van een plant die mensen al zo lang fascineert, heeft maretak ook in de wereld van de literatuur een plekje veroverd. In Vergilius' 'Aeneis', het beroemdste boek in de klassieke Latijnse literatuur, maakt de Romeinse held Aeneas gebruik van deze 'gouden tak' op een cruciaal moment in het boek. Gevonden op een speciale boom in het bos dat gewijd was aan Diana in Nemi, instrueerde de profetes Sibyl Aeneas om deze magische tak te plukken voordat hij probeerde af te dalen naar de onderwereld. Sibyl wist dat Aeneas met behulp van zulke magie de gevaarlijke onderneming met vertrouwen zou kunnen ondernemen. Twee duiven leidden Aeneas naar het bos en landden op de boom:
… waaruit een flikkerende glans van goud straalde. Zoals in de bossen in de koude winter de maretak - die zaad vreemd aan zijn boom afgeeft - groen blijft met verse bladeren en zijn gele vruchten om de stengels wikkelt; zo leek het bladgoud op de schaduwrijke eik, zo ritselde dit goud in de zachte bries. ("Aeneis" VI, 204-209).
Op dezelfde manier verwijst de titel van Sir James G. Frazers antropologische klassieker, "The Golden Bough", naar deze scène in Virgils Aeneis-maar hoe kan iets groens als maretak geassocieerd worden met de kleur goud? Volgens Frazer zou maretak een "gouden tak" kunnen worden, omdat wanneer de plant sterft en verdort deze een gouden tint krijgt.
Plantkunde en folklore moeten hoogstwaarschijnlijk worden vermengd om tot de volledige verklaring te komen. De perceptie van goudheid in de gedroogde bladeren van maretakplanten werd waarschijnlijk beïnvloed door het feit dat, in de folklore van Europa, werd gedacht dat maretakplanten naar de aarde worden gebracht wanneer de bliksem in een boom in een gouden gloed valt. Een passende aankomst zou dat immers zijn voor een plant die zich halverwege tussen hemel en aarde bevindt.
